Odette
Het was nog vroeg toen Odette de deur van haar huis achter zich dichttrok. Hij klemde, meestal viel hij pas na drie pogingen in het slot, vandaag waren het er vier. Dat duidde op weersverandering. Ze keek even omhoog, blauwe lucht, geen wolkje te zien. Een warme voorjaarsdag lag in het verschiet. Maar ze zou er weinig van zien, dacht ze, terwijl ze haar tas over haar schouder gooide en het smalle straatje overstak naar het café waar ze geregeld ging ontbijten voor de dag bezit van haar nam met een agenda vol afspraken. Ze groette een paar bekenden, pakte een krant uit het rek naast de deur, haalde koffie en zocht een plekje bij het raam. Ze keek even naar de gevel waarachter haar etage schuilging en wilde dat ze deze week wat meer thuis zou kunnen zijn. Thuiszijn of weggaan, naar buiten… Ik heb het zo hélemaal gehad, dacht ze, terwijl ze ging zitten en haar agenda tevoorschijn haalde. Ze begon er driftig in te bladeren en keek naar de afspraken die er stonden voor die dag, de volgende en vele dagen daarna. Ze zou amper thuis zijn! ‘Ik heb het zo hélemaal gehad,’ dacht ze opnieuw. ‘Stop er dan mee,’ hoorde ze een stem naast zich zeggen. Odette keek geschrokken op, ´Zit ik nou in mezelf te praten?’ zei ze en keek naar degene die haar had aangesproken. ´Geeft niks hoor,´ zei de man die naast haar aan een tafeltje zat en haar geamuseerd gadesloeg. ´Doe ik ook wel eens. Meestal een signaal dat de uren niet meer in een dag passen en de dagen niet meer in een week terwijl ze daar toch zo voorbeeldig op zijn afgestemd. Als alles goed gaat tenminste. Met andere woorden, als de tijd mij links en rechts aan het inhalen is, dan ga ik in mijzelf praten. Onder andere.´ Odette moest lachen. Wie was deze man, dacht ze, ik kan me niet herinneren dat ik hem hier ooit eerder heb gezien. Alsof hij haar gedachten had geraden vervolgde hij, ´Ik ben net gisteren hier in Amsterdam aangekomen. Vanuit Sydney. Over tijd die mij inhaalt gesproken. Ik heb het er eigenlijk alleen nog maar erger op gemaakt door hierheen te reizen terwijl het mijn bedoeling was ermee te stoppen.´
´Stoppen waarmee?´ vroeg Odette terwijl ze haar koffie dronk. ´Met het proppen van uren in een dag en dagen in een week alsof ik te veel spullen in een koffer aan het duwen ben. Daar… ben ik mee gestopt.’ Hij zei het plechtig, schoof zijn koffie opzij en leunde voorover naar Odette. ‘En de beste manier om dat uit te voeren leek mij om naar de andere kant van de wereld te reizen. Ik heet Daniël trouwens.´ ´Odette.´ Ze gaven elkaar even een hand. ´En nu ben je niet alleen in een jetlag maar ook nog in een ander seizoen terechtgekomen aan deze kant van de wereld,´ zei Odette, ´ook dat past nu niet meer. Je hebt het er inderdaad alleen maar erger op gemaakt. Ik weet niet of ik jouw advies wel wil opvolgen.´ ´Je hebt helemaal gelijk,´ zei Daniël en zakte weer terug in zijn stoel, ´luister maar niet naar mij. Ik vraag me af wat ik naast de tijd en de seizoenen nog meer door elkaar kan husselen.´ ‘Ik denk dat je het hiermee wel hebt gehad´, antwoordde Odette. ´Ik heb het hélemaal gehad,´ lachte Daniël. ´We beginnen gewoon overnieuw. Nog een koffie?´ ´Graag, kan nog net. Ik moet wel zo naar mijn werk.’ Toen hij terugkwam met de koffie vroeg ze: ‘Hoe komt het dat je zo goed Nederlands spreekt?´ ´Ik heb een Nederlandse moeder. Maar ik ben voor het eerst hier, in het laagste land ter wereld, zeggen ze. Klopt het dat Amsterdam onder de zeespiegel ligt?´ ´Amsterdam ligt gewoon op de begane grond,´ zei Odette, ´maar er zijn inderdaad gebieden die onder de zeespiegel liggen.´ ´Wat eng,´ zei Daniël. ´Welnee, wij weten niet beter. Ik vind het juist wel fascinerend dat je je eigen land kunt creëren door een zee leeg te laten lopen alsof je de stop uit het bad trekt. Geniaal.´ Terwijl ze hun koffie dronken keek Odette naar deze uit het niets opgedoken man die haar zo spontaan was bijgevallen. Hij leek een paar jaar ouder dan zijzelf, midden veertig schatte ze. Hier en daar wat grijs in donker dik haar. Blauwe diepliggende ogen onder donkere wenkbrauwen en een beetje hoekig gezicht. Ze zag de schaduw van een baard over zijn wangen en kin van het soort die er altijd was. Ook als hij zich net geschoren zou hebben zou er toch die schaduw zijn.
Ze leunde met haar hoofd op haar hand en staarde naar de muur achter Daniël. Ze was inmiddels al te laat voor haar eerste afspraak maar ze wilde het gesprek niet afbreken. Zomaar stoppen? Kan dat? Stoppen waarmee eigenlijk? ‘Dus jij bent zomaar in een vliegtuig gestapt naar het andere eind van de wereld.´
´Daar komt het wel op neer ja,´ antwoordde Daniël.
‘Hoe kom je daarbij, om zoiets te doen?’
´Het kwam door de, eh, door de advertentie.’
‘Advertentie?’
‘Ja… advertentie. Lang verhaal en jij moet zo naar je werk.´
‘Momentje,’ zei ze en pakte haar mobiel uit haar tas. Ze toetste een nummer in en wachtte, haar mond in een vastberaden trek. ´Met Odette. Het spijt me enorm maar ik moet de afspraak van kwart over negen met Theo uitstellen. Ik ben om ongeveer elf uur op kantoor. Tot straks.’ ‘Er is nu nog niemand, ik hoop nu maar dat ze meteen het antwoordapparaat afluisteren,´ zei Odette terwijl ze haar mobiel terugdeed in haar tas. Ze keek Daniël aan en zei, ´Vertel op. Over die advertentie.´
Over het boek
De dageraadvanger
De Dageraadvanger is het verhaal over Odette en Daniël die elkaar bij toeval ontmoeten in een Amsterdams café. Ze zijn allebei stukgelopen op het succes van hun maatschappelijke carrière en herkennen in elkaar de onmacht weer greep te krijgen op het eigen leven. Ze spreken af een reis te maken waarin toeval en synchroniciteit de koers zullen bepalen.
Paperback / 516 pagina’s
De Dageraadvanger is bij iedere boekhandel te bestellen of rechtstreeks via onderstaande button.
Quick Links
Over het boek
Over Iris Haeck
Blog
Contact
Schrijf u in en blijf op de hoogte van updates